Zoals ongeveer iedere dag rond deze tijd rijd er een fietser langs, en dat doen er de hele dag een heleboel, maar die hoor ik niet boven mijn muziek uit. Deze wel, want het manneke van een jaar of veertien met een grote gelukkige gezicht uitdrukking heeft achterop zijn fietsje een muziek installatie waaruit loeihard smartlap muziek komt. In deze regionen niet zo heel vreemd, men is gek op van die muziek hier, en waarom ook niet, ieder zijn ellende, waarom niet loeihard achter op je fiets moet het vrolijke fietsertje gedacht hebben. Wat in mijn ogen een beetje vreemd in mijn ogen is dat het kereltje zo zwart als roet is. Hij heeft het integreren wel heel serieus genomen. Ik begin zelfs te twijfelen of zijn uitdrukking wel vrolijk is, misschien is hij hartstikke debiel.. En ook dat mag van mij, voor mij is hij dagelijks een glimlach waard.
Maar waar zit ik nou over te schrijven ik wilde het helemaal niet over dit kereltje hebben, al had ik het u zeker ook niet willen onthouden natuurlijk, het is toch mooi die zonderlingen onder ons, want als ze boven ons willen gaan staan schieten we ze natuurlijk de Hemel in. Maar ik wilde het hebben over clichés, ik heb er niks mee hoor, maar ze worden mij middels vragen en vooral afvragen mijn kop in gesproken, vrijwel wekelijks. En ik vrees dat veel andere kunstenaars met dezelfde vragen stoeien, vooral de mannelijke varianten hebben het te verduren, Maar wat lul ik nou weer, wat weet ik nou van vrouwen, en al helemaal niet van kunstenaressen. Aan vooral veel beschreven beroemde kunstenaars die als enige overeenkomst met mij in mijn geval alleen de naam kunstenaar gemeen hebben, en wat werk betreft ben ik daar blij mee. Want ik heb het niet zo heel erg op stromingen, groepen het tegen wil en dank ergens bij willen horen, ik vind met mezelf handelen al een hele klus.
Een groot cliché is bijvoorbeeld dat kunstenaars, nou laat ik het bij deze kunstenaar houden, veel drinken, nou dan val ik al tien hoog naar beneden, ik mag dus zeldzaam weinig drinken vanwege een zwakke lever, gelukkig heb ik ter compensatie een heroïne verslaving, geintje. Trouwens wist u dat Lou Reed van de drugs af is ?, dit even tussendoor. En men denkt tevens, dat ik er maar op los seks, ik was dus vierentwintig jaar met Xandra Severien, en dat heeft mij nooit een moment verveeld, het ging op het allerlaatst mis, en dat spijt mij. Voor mijn relatie met Xandra was ik een en twintig, ik had inderdaad veel wisselende contacten buiten die met mijn vriend Ricardo Suares, waar ik overigens geen seks mee had. Maar wel met meisjes en vrouwen. Ik was een sportman, tekende gigantisch veel, maar was mij niet bewust dat ik kunstenaar was, dat bewuste kwam pas tijdens de relatie met Xandra. En nu een jaar na de relatie met Xandra, wat klinkt dat zakelijk zeg, gadverdamme. Nou ja nu dus, ben ik misschien een klein beetje als in mijn jongen jaren, maar niet ter vergelijken met de seks beesten waarvoor men mij aanziet, en dan zijn het ook nog altijd mannen die het mij bewonderend vragen, wat moeten zij met die informatie. En als ik hen antwoord dat ik niet echt veel wisselende relaties heb, of als ik er genoeg van heb, antwoord ik dat ik het liever doe met lijken van een week onder de grond, geloven ze mij in beide gevallen niet. Wat gelukkig minder vaak voorkomt, maar toch nog een paar keer per kalenderjaar, is de vraag of ik homoseksueel ben, en in het verleden rustig met mijn vrouw ernaast. Ik snap ook wel dat ik overkom als de grootste lullen zuiger, penisparkeerplaats dan wel dankbare recht geschapen rel nicht, maar op dat recht geschapen na, klopt er niks van deze veronderstelling. Als ik het wel was, zou ik er geen problemen mee hebben hoor, maar ik doe het met vrouwen, geen minderjarige, nee met vrouwen, op en neer de hele mikmak, maar niet met soortgenoten, ik heb zelf al een piemel, en dat is al heel vermoeiend. Als ik dan antwoord (in mijn meest vriendelijke geval) dat ik niet van de herenliefde hou, althans deze zeker niet bedrijf of ga bedrijven, ik ben nu eenmaal niet zo nieuwsgierig als men zou denken, vraagt men of ik dan bi seksueel ben, en dan is mijn vriendelijk ten einde, en stel ik de wedervraag of men soms met mij naar bed wil, want wat heb je anders aan deze nieuwsgierige wat ongemakkelijke vragen, zeker op de opening van mijn expositie. En ik weet nu dat je met die wedervraag geen vrienden maakt, maar die vrienden kunnen mij gestolen worden, je kunt mij even zo goed vragen of ik bosneger ben, dat slaat even zo goed kant nog wal.
Ongeveer dertien jaar geleden alweer liep ik met Xandra aan de Schiedamse maas de wijlen hondjes uit te laten, toen er een vriend die vaak Thailand bezoekt langs fietsen, hij stopte, en zonder ons te groette vroeg hij wat ik de afgelopen tijd in Thailand had gedaan terwijl hij mij als de één of andere misselijke tv detective in zich op nam. Ik zei, eigenlijk niks, want ik was hier in Schiedam, en niet in Thailand, ik ben nog nooit tot op heden het fucking continent af geweest, zelfs niet in mijn dromen. Jawel zei hij, mijn vrouw kon beamen dat ik toch echt thuis was geweest en hard had gewerkt in mijn atelier. Nou hij had gehoord dat Pieter Zandvliet die Schiedamse kunstenaar achter de minder jarige Thaise schone had aangezeten, iemand moest mij dus wel heel erg haten, of ik had een dubbelganger, om binnenkort een *Colombiaanse stropdas voor diens verjaardag te schenken. Nou echt hoor, normaal had ik mijn vriend tot op dat mooie moment het liefst hartstikke dood getrapt, mijn vrouw weerhield mij, en ik heb er werken van wakker gelegen, kan gebeuren zullen wij maar stellen. Als ik zelf niet de meest knallende werken maak, vreemde muziek of korte verhalen over mijn leven schrijf, doen andere dat wel over mij. Inmiddels stoort het mij allemaal niet meer zo, wat men denkt, maar hou je vragen lekker voor je zelf, koop mijn boek, ga naar mijn exposities en je krijgt als je heel erg je best doet echt alle antwoorden, mijn leven is spannend, maar vooral op papier. En voor ik het vergeet, ik kom als kunstenaar vrijwel nooit op extravagante feestjes, echt waar niet. Ik ben net als Frans Bauer heel gewoon gebleven
*Eerst getuigd in 1981: Colombiaanse, uit haar veelvuldig gebruik als een methode van intimidatie tijdens La Violencia (circa 1948-1958) + stropdas, uit de resulterende macabere gelijkenis van de tong van het slachtoffer aan die van een stropdas als hij bungelt op de borst
Michael Ray Charles (born 1967) is an