Pieter Zandvliet's Art World Gallery

Met in mijn hand een zak appels wacht ik bij de groenteboer op mijn beurt.

Ik heb er zin in mijn beurt, kan haast niet wachten met het afrekenen van mijn zak appels bij onze immer vriendelijke groenteboer. Het liefst zou ik bij het dametje voor mij het lucht eruit knijpen, maar dan kom ik waarschijnlijk pas aan de beurt onder de douche in het huis waar men gevangenen bewaard. Het lijkt eeuwen te duren, maar dan vraagt de tomaat rode groenteboer waarmee hij mij zou kunnen helpen, nou die zak vol zaad daar beneden zou ik die even kunnen lossen in de vriendelijke mond van de groenteboer. Snel lach ik deze ondeugende gedachte uit mijn kop, en antwoord dat ik graag de zak appels zou willen kopen, ze zijn immers niet voor niks geplukt.

Dat is dan drie Euro zegt de groenteboer. Als ik de muntjes bij de groenteboer in zijn hand druk vraag ik of hij daar nou van kan leven, groente en fruit verkopen? Volgende klant zegt de groenteboer mijn vraag negerend. Woest neem ik uit elke appel een hap, en zet de appels op de toonbank vlak voor het angstige gelaat van de nu lijk bleke groenteboer neer, de andere klanten verlaten snel de winkel. Als de rille kilte mij en de groenteboer bijna nekken, vraag ik nogmaals voor hij daar nou van kan leven, groente en fruit verkopen, Ja ik kan daar van leven meneer, zegt hij zuchtend. “was dat nou zo moeilijk” schreeuw ik als Patricia Paay, die zich eindelijk realiseert dat urine drinken niet normaal is, maar verder haar zaak is.

Tevreden loop ik met een lege plastic zak zonder appels weer naar het zonnige buiten. De plastic zak gooi ik netjes in de Ijssel en hoop dat hij op zee nieuwe vriendjes zal tegenkomen. In het water lijkt de doorzichtige plastic zak verdomd veel op een kwal, leuk hoor hoe een plastic zak zich aanpast aan de natuur. Ik vraag mij af of degene die die plastic zakken heeft gemaakt daar nou van kan leven. Wie weet is die allang in armoede gestorven en zou die dat nog niet zijn dan zal die dat toch snel gaan doen, want doordat er straks geen plastic zakjes gemaakt mogen worden zal de oude vertrouwde plastic zak uitsterven, en zo de plastic zakken makers. Ik bedoel die mensen hebben ook kinderen.

Afgelopen zaterdag was ik op een achtjarig jubileum van het Rotterdamse schoenen merk Mascolori. Ik heb aan iedereen die daar aan het feesten was even in het feest vieren onderbroken door te vragen wat hun beroep was, en dan gevraagd of ze daar nou van konden leven. Veel mensen negeerde mij en gingen verder met feesten of schoenen passen, beetje ongepast als iemand je vraagt of je van je beroep kan leven. Het is niet uit nieuwsgierigheid of gezonde interesse mijn vraag, maar puur uit bezorgdheid, ik wil nou eenmaal niet dat mensen niet van hun beroep kunnen leven. Ik zou bijvoorbeeld een ander beroep te kiezen, word bijvoorbeeld kunstenaar gelijk aan de vragensteller, ikke. Buiten de vraag die mij nog net iets vaker word gesteld als men mijn werk in zich opneemt, het snel van zich af laat glijden, en dan vraagt of ik met een blinddoek om werk en de vraag of ik ik zin heb in een potje oud Hollands ringsteken is de vraag,”kun je hiervan leven” de meest gestelde.

Na zesentwintig jaar exposeren zie ik er toch nog best levend uit voor een dooie kunstenaar die niet van zijn kunst kan leven. Uiteraard verdien ik geld bij met het werken op plekken waar onze heilige jonge heer liever zijn felle licht laat schijnen. Ook steeds weer uniek is de grap,”haha je werken zullen pas wat opbrengen na je dood”, door deze grap heb ik trouwens namaak lachen en dubbel liggen geleerd. De meeste kunstenaars zouden willen dat hun werken na hun dood geld opbrengen, en niet zo de vuilverbranding ingaan. Nou mensen ik ga nog even van mijn kunst leven, tabee ermee.