4 april 2017 stapte ik met de lieftallige Sandra Vermeulen in het symbolisch huwelijksbootje.

Meestal als je iemand ten huwelijk vraagt zegt ja of nee, en daar ga je gezamenlijk of alleen mee verder. Nou deze man vroeg het drie maal aan zijn vrouw die eveneens driemaal enthousiast ja zei. Waarom ik het steeds opnieuw vroeg ben ik nog altijd niet achter, maar zo zijn de wegen naar logica bij mij vaker ver te zoeken. We hadden beide geen geld, wat een knallend huwelijk enigszins in de weg kan zitten. Maar niet als je geweldige vrienden hebt zoals in ons geval. En die vrienden houden niet alleen van ons, maar gelukkig ook van mijn kunst. Zo ontwierp ik een cd live voor Bluesband Bacon Fat Louis, de muziek is live opgenomen in de oefenruimte de legendarische Hippie hut, waar ik tussen het euforische publiek op de grond de grond beginselen van de uiteindelijke cover in lijn zette, een leuke ervaring. Daarna werkte ik aan een boekje voorbij hun cd over het leven van Delta blues legende Henry Sloan en zat ik vaak bij het oefenen van de band in de Hippie hut lekker te tekenen, bij het ergste en meest irritante kut licht )licht orgel’ ooit te tekenen. Nu kon ik aan Bo Hudson zanger-gitarist en creatieve duizendpoot vragen of ik misschien ons huwelijksfeest in de Hippie hut kon vieren. Geen probleem zei hij, en ongevraagd regelde hij ook nog de drank. Met Martijn Oosterga uitbater van Snack en Zo te Havelte ruilde ik voor een werk zijn diensten voor de catering. Directeur van het nationaal vliegermuseum Riks Siemons liet een gigantische vlieger op door mij bewerkt, de Love is in the air vlieger, nog steeds te bewonderen in het museum.

Johan Morsink reed ons in een auto vol deuken waar van ik het merk vergeten ben naar het stadhuis van Dalfsen met in de cd speler een cd van A little less conversation van Elvis Presley bewerkt door Junkie XL. We wilde er die dag bijzonder uit zien uiteraard, en gingen op aanraden van Rene Maagdenberg naar Atelier Fe Hamm ANNO NU te Meppel. Ze maakt er normaal feest en thema kleding voor groot en klein. Sandra wilde graag een tunik seventies stijl, en ik een licht blauw Elvis pak met zwarte cape. Ook dat kwam voor de bakker. De man die on huwelijk zou voltrekken kwam langs, en het werd gezellig en laat. Hij was veearts en deed dit erbij als hobby. Een dolle boel mag ik wel schrijven. Het was voor Sandra de eerste keer, en volgens haar de laatste keer, en daar sluit ik mij graag bij aan, al is het voor mij de tweede keer. Eerst Met Xandra (zie Trouwen in Pieters proza op mijn website) ja en voor Xandra had ik verkering of iets wat er aan deed denken met ook een Sandra, gelukkig waren daarvoor dames met andere namen, die ik maar even niet ga opschrijven.

We wilde eigenlijk op 1 april trouwen, maar dat viel op een zondag en dan had er waarschijnlijk niemand in ons huwelijk geloofd. Op de dag scheen er een schamel zonnetje, om twee uur zouden we trouwen en vijf voor twee was Jezus zoals men hier mijn vriend Johan Morsink noemt er nog niet. Sandra maakte zich op zijn zachtst gezegd druk, ik probeerde haar gerust te stellen door te zeggen dat ze vast niet zonder ons zouden beginnen. (ik had gelijk) Maar twee voor twee kwam Johan met aan zijn zijde Princes Iva Auguste van de Seychellen eilanden. Ze scheurde we met achter ons Tedo die onze fotograaf voor vandaag kunstenaar Rene Maagdenberg chauffeerde.

Het stond vol met familie en vrienden voor het stadhuis. Serge Epskamp had twee nummers van David Bowie en één van Elvis Presley op zijn onnavolgbare manier in elkander gezet, voor tijdens de plechtigheid die na de begrafenis of crematie tot één van de leukste in een mens zijn leven genoemd mag worden. We trouwe in de Jeroen Krabbe zaal, een zaal die door de kunstenaar/acteur is ingericht en uitgedacht, heel sfeervol met een uitzicht op Vecht. Mijn vriend toen nog burgemeester Han Noten en zijn vrouw hadden speciaal voor ons huwelijk vrij gemaakt. De ringen waren gemaakt door mijn vriend Milan Tilder edelsmid uit Schiedam, ze waren iets te groot maar wel heel mooi. Na de plechtigheid kwam Han de Burgemeester nog even naar mijn toe tijdens de groepsfoto voor het mooie stadhuis, met de vraag of ik niet iets miste met in zijn hand de door mij verloren trouwring. Ik denk dat ik hier toch wel een Wereldrecord trouwring verliezen mee heb gevestigd. De bezoekers aan ons huwelijk gingen toen wij de romantische trouw fotos in het mooie Vilsteren gingen laten maken vast naar de Hippie hut. Het werd een prachtige dag die veel te snel weer voorbij was, ik begrijp nu waarom ze er in India een week van maken….

Ik vergeet nog een leuke anekdote, toen ik met Sandra bij mijn ouders in Rotterdam de trouw fotos ging laten zien, vroeg mijn vader of hij iets tegen mij mocht zegge, Ik weet uit ervaring dat als hij niet echt iets te melden heeft, mij iets vraagt zonder te vragen dus dit moest wel een bijzondere vraag zijn. De vraag was meer een mening. Hij vond dat ik in mijn Elvis pak voor lul liep, heerlijk….

Als ik zo terug kijk op mijn leven is het er één zoals die van veel anderen met het kleine verschil dat dit mijn leven is en het voor mij nooit zo voelt. De persoonlijkheid die de meeste mensen van mij hebben leren kennen is waar ik mij het makkelijkst in voel. Ik kom vaak over als een vrolijke grappenmaker (nog net niet de vrolijke oom op een verjaardag die slechte grappen maakt misschien). Het is een scherm doordat ik niet van mezelf hou, ik die liever niet aan anderen laat zien, als ik er al beroerd van word en mij er ellendig bij voel, laat staan andere. Mijn leven is er één van therapieën om te overleven, en ik moet zeggen dat ik zonder mijn lieve vrouw, familie en vele lieve vrienden en buren er niet zoveel zin meer in zou hebben. Maar ik ga weer in therapie (therapieter) en moet mijn medicijn gebruik laten herzien. Ook een soort verslaving medicijnen, maar juist om mij beter te voelen. De laatste tijd kan ik vaak mijn gedachtes niet beheersen en lopen ze tot diep in de nacht door elkaar mijn hoofd door, het zijn vaak de simpele dingen die ik juist niet begrijp, nou ja ik begrijp die wel maar voel ze niet, mijn gevoel lijkt vaak geforceerd en opgedrongen. En daar heb ik het meerdere malen per dag moeilijk mee. Ik kan moeilijk nee zeggen tegen mensen, maar schreeuw vaak pas achteraf ja vol van woede en waanzin. Waar ik het mij het meeste over verbaas is dat ik ondanks alles vijftig jaar ben geworden, dat had ik nooit verwacht en om eerlijk te zijn nooit durven hopen.

Mensen zeggen vaak, moet je kijken wat je allemaal bereikt heb met je kunst Pieter, als ik blijkbaar een beetje van mezelf toon. Maar kunst is bij mij niet waar ik gelukkig van wordt, het is juist om mezelf te zoeken in mijn eigen werk, vooral in de lijnvoering, die een mens, dier of fabelfiguur vormen, het figuur is onbelangrijk, of het tafereel, ik wil lijnen zetten zoals niemand anders, daar draait het om, en dan de contrasten van kleuren en materialen zijn eigenlijk het scherm die ik zelf draag, mijn grootste vriend. Als ik zou kunnen zou ik alles in ruilen voor rust in mijn hoofd, waardoor ik mij meer kan aanpassen. Maar om eerlijk te zijn denk ik net dat er überhaupt iemand zou willen ruilen. Ondanks alles ben ik blij dat ik mag tekenen, want zonder zou ik het niet weten

De laatste tijd heb ik opdrachten en mijn design staat op schoenen, sokken, riemen en blouses, waar ik ook mijn zakelijke kant moet aanspreken, en als ik iets verschrikkelijk vind is het iets aan te moeten spreken wat ik totaal mis. Ik vind het natuurlijk fijn, maar dat geregel doet mij verlangen naar gewoon een tekening die ik met een pennetje op een papiertje krabbel en daarna weer weg gooi. Of stukjes als deze die ik onder Pieters proza met plezier op mijn website plaats, en hoop dat mensen die ze lezen er iets aan hebben. Wordt vervolgd,,,,,